Wielu z Was doskonale wie, że w klasztornych kryptach ojców kapucynów spoczywa fundator klasztoru Jerzy Ignacy Lubomirski (1687-1753) i jego kolejni potomkowie. Z różnych powodów nie pochowano tam obu Felicji i ostatniego męskiego potomka linii rzeszowski-rozwadowskiej – Jerzego Ignacego. Zachęcamy was do zapoznania się z tymi niezwykłymi historiami i fotografiami nagrobków dwóch księżnych, które udało nam się odnaleźć i pozyskać m.in. dzięki współpracy z Panią Grażyną Lewandowską – przewodniczką po rozwadowskim klasztorze. Już wkrótce będzie dostępny również film, w którym zaprezentujemy Wam pełną historię rodowego grobowca.

Jedną z osób, które nie znalazły miejsca spoczynku w rodowych kryptach Lubomirskich była Felicja (lub Felicyta) z Mniszków Lubomirska (ur. 1810), żona Jerzego Romana Lubomirskiego. Księżna zmarła 5 października 1855 roku w Dreźnie mając 45 lat. Tam też została pochowana, a miejsce jej spoczynku zdobi okazały nagrobek. Wyjechała z Charzewic dla poratowania zdrowia i nigdy już nie wróciła. Księżna, ze strony matki Heleny, cenionej autorki malarskich miniatur, pochodziła z rodu Lubomirskich, potomków Jerzego Sebastiana, prapradziadka jej męża, ks. Jerzego Romana Lubomirskiego. Mimo pewnych lekceważących opinii o niej, była kobietą wykształconą (znała kilka języków), utalentowaną artystycznie (malowała) i niezwykle wrażliwą na los innych ludzi, co potwierdzają liczne fundacje i działania na rzecz chorych i ubogich. Kochała także przyrodę i tworzony wspólnie z mężem dworski ogród przy charzewickiej rezydencji Jerzy Roman darzył swoją żonę ogromną miłością i szacunkiem. Niestety nie doczekali się potomstwa, toteż jego dobra odziedziczył najpierw brat, a wkrótce bratanek księcia, Hieronim Adam, ulubieniec i wychowanek księżnej Felicji. Żona Hieronima Lubomirskiego, Felicja z Markiewiczów (1842-1930), matka ostatniego męskiego potomka rodu, również nie spoczęła w rodowych kryptach. Jej ostatnim życzeniem było, aby pochować ją skromnie, w ziemnym grobie, na którym znajdą się ulubione rośliny. Być może powodem niezłożenia jej w rodzinnym grobowcu było jej niskie pochodzenie (wywodziła się z podupadłej szlachty i początkowo w Charzewicach zajmowała się m.in. ogrodem i sprawami kuchni), a może rodzinne niesnaski na tle finansowym, gdyż Hieronim w pozostawionym testamencie uczynił ją dożywotnim zarządcą i użytkownikiem całego majątku, co z pewnością nie satysfakcjonowało jej dzieci. Felicja przed śmiercią wyjechała do Przemyśla. Tam została pochowana na głównym miejskim cmentarzu. Skromny grobowiec ogrodzony metalowym płotkiem wystawiły jej dzieci. W ostatnich latach nagrobek poddano konserwacji dzięki środkom zebranym przez Społeczny Komitet Opieki nad Cmentarzami Przemyskimi. W rodowych kryptach nie spoczął również ks. Jerzy Ignacy Lubomirski (ur. 1882). Aresztowany w październiku 1944 r., został zamordowany w tajemniczych okolicznościach, a miejsce pochówku jego doczesnych szczątek nie zostało dotychczas odnalezione. Istnieje kilka hipotez na ten temat. Jedna z nich mówi, że książę został zakatowany na śmierć w areszcie w Tarnobrzegu i pochowany w sąsiadującym z UB ogrodzie. Inna wersja podaje, że książę był doprowadzony na stację kolejową i stamtąd miał być przetransportowany na Syberię. Nigdy tam nie dotarł, ale pojawiali się tuż po wojnie ludzie, którzy przechwalali się, że to oni zakatowali księcia i pochowali go gdzieś w lesie. Miejsce pod klasztornym murem oraz same krypty także wskazywane były jako miejsce jego pochówku. Jeszcze inni twierdzili, że po wojnie widzieli księcia żywego…