Przeważający procent zabudowy wsi zachowanej do l. 80. XX w. stanowiły chałupy powstałe przed 1939 rokiem. Układ ich wnętrz był podobny. Zbudowane zazwyczaj na planie wydłużonego prostokąta posiadały cztery wnętrza: sień, kuchnię, komorę i izbę. Takie domy charakteryzowała konstrukcja zrębowa oraz dach dwuspadowy kryty początkowo strzechą. We wszystkich pomieszczeniach znajdowały się podłogi z desek.
Chałupy okresu międzywojennego cechował podobny układ i technika budowy. Wielu bogatszych właścicieli zaczęło szalować zręby tych budynków, a na dachu układać dachówkę ceramiczną, później cementową. Czasami zamieniano dawną komorę na drugą izbę, co po 1945 stało się już powszechną praktyką. Popularne stały się też przeszklone werandy dostawiane zwykle przez wejściem do chałupy lub rzadziej po stronie przeciwnej. Budownictwo murowane było wówczas bardzo rzadkie.
Drewniana zabudowa zachowała się najdłużej w środkowej części dawnej wsi przy ulicy Wałowej, Podgórnej, Czajkowskiego, Krótkiej, Bocznej, Napierskiego i Reymonta. Domy mieszkalne sytuowano zazwyczaj szczytowo do drogi, rzadziej kalenicowo – przed budynkami znajdował się zazwyczaj mały ogródek kwiatowy, a w głębi działki zabudowa gospodarcza, za którą rozpościerały się sady. Przeważały działki wąskie i podłużne. Z reguły siedliska w Pławie wydzielone były płotami sztachetowymi, choć zdarzały się też plecione.
Studnie znajdowały się prawie w każdej zagrodzie lub też na granicy dwóch działek. W takim przypadku w wodę zaopatrywały się dwa gospodarstwa. Najstarszym typem studni na terenie wsi były studnie z żurawiem. Dominowały jednak studnie kołowrotowe, które rzadko obudowywano i nakrywano daszkami okapnikowymi. Wzdłuż dawnych ulic zachowały się grupy starych wysokich drzew: kasztanowce, klony, graby i topole.
Wszystkie zdjęcia: